Η άγνωστη αντίσταση της Σύμης ενάντια στον φασισμό

Το παρακάτω είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους που επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την ιστορία μας μιας και τα αναφερόμενα ονόματα στο άρθρο είναι υπαρκτά και σίγουρα κάποιοι από τις οικογένειες αυτών θα έχουν ακούσει τα αναγραφόμενα όπως και εγώ τα ίδια ακριβώς είχα ακούσει σε ανύποπτο χρόνο από τον πεθερό μου Σωτήρη Γεωργά ένας εκ των οποίων  μαζί με τον φίλο του τον Θεοδωρή  Χατζηστρατή φύγανε και πήγαν στην Μ.Ανατολή για να πολεμήσουν τους ναζί με ( και χαρακτηριστικά θυμάμαι μου είχε πεί ότι όταν επέστρεψε δεν βρήκε το καίκι του που είχε αφήσει στο Πέδι το οποίο είχε γίνει καυσόξυλα ) 

ΕΜΠΑ  : Η άγνωστη αντίσταση της Δωδεκανήσου 

πηγή     :  Νοητική αντίσταση 

•

Τα Νέα: H «άγνωστη» αντίσταση της Δωδεκανήσου - Tην «άγνωστη» και από τα σχολικά εγχειρίδια, σήμερα, ιστορία αντίστασης της Σύμης και της Δωδεκανήσου ώς την Ένωση καταγράφει, με ντοκουμέντα, βιβλίο του Eλευθέριου I. Διακογιάννη. Ποια μυστικά έκρυβε η βρετανική κατοχή στα Δωδεκάνησα την περίοδο 1945-1947; Ποιος και γιατί ίδρυσε το Εθνικό Μέτωπο Πανδωδεκανησιακής Απελευθέρωσης, που έδρασε μεστόχο να φύγουν τα βρετανικά στρατεύματα, να μη δοθεί «καθεστώς αυτονομίας» ή κάποιο νησί στηνΤουρκία και να ενωθεί η Δωδεκάνησος με την Ελλάδα; Ποιοι ήταν οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας μελών του ΕΜΠΑ στο νησί Σεσκλί της Σύμης; Και ποιοι συνεργάσθηκαν με τους Ιταλούς κατακτητές της Δωδεκανήσου; Απαντήσεις δίνουν ανέκδοτες αφηγήσεις και, κυρίως, 107 έγγραφα - ντοκουμέντα στο βιβλίο «Οι ανυπότακτοι της Σύμης - Βρετανική Κατοχή στα Δωδεκάνησα» του χειρουργού οδοντίατρου Ελευθέριου I. Διακογιάννη, στελέχους του ΕΜΠΑ, το οποίο θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Προσκήνιο - Άγγελος Σιδεράτος. Βιβλίο το οποίο περιλαμβάνει και αποκαλύψεις από τους Μανώλη Γλέζο, Βάσο Λυσσαρίδη, Βάσο Μαθιόπουλο και Αλίκη Παλοηδήμου. «Το πρωινό της Τετάρτης, 28 Απριλίου του ‘43», γράφει ο Ελευθέριος I. Διακογιάννης, «το σκάσαμε, με κίνδυνο της ζωής μας, από τη Σύμη και από την κατεχόμενη από τη φασιστική Ιταλία Δωδεκάνησο. Ο Θοδωρής Χατζηστρατής κι εγώ θέλαμε να πάμε στη Μέση Ανατολή για να πολεμήσουμε τους ναζί. Τότε, ούτε κατά διάνοια είχαμε σκεφθεί να γράψουμε ένα βιβλίο. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να στείλουμε ένα μήνυμα ανυπακοής κατά του φασισμού και του ναζισμού. Και να πολεμήσουμε για την Ένωση των νησιών μας με την Ελλάδα.»
31 Μαρτίου 1947 ¨Στη Ρόδο υποστέλλεται η Βρεττανική σημαία και τελειώνει η δίχρονη βρεττανική κατοχή .Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας " ΤΑ ΝΕΑ " , με κύριο θέμα την Ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα 

Σύμη :  Ιστορία \ Απελευθέρωση - Στην περίοδο του Β΄παγκοσμίου πολέμου πολλοί Συμιακοί, εντός και εκτός του νησιού, άλλοι εξόριστοι και μέλη των παροικιών της Αττικής και της Αιγύπτου 

κατατάχτηκαν εθελοντικά στο Σύνταγμα Εθελοντών Δωδεκανησίων με πρώτο διοικητή το Συμαίο Μάρκο Κλαδάκη και στονΙερό Λόχο που συγκροτήθηκε στην Αίγυπτο το 1942. Έτσι διακρίθηκαν στον πανεθνικό αγώνα κατά των κατακτητών και αναδείχτηκαν σε κύρια δύναμη κρούσεως, η οποία εξανάγκασε τους Γερμανούς να παραδώσουν τη Δωδεκάνησο στους συμμάχους. Γι’ αυτό η υπογραφή του Πρωτοκόλλου της παράδοσης της Δωδεκανήσου από τις Γερμανικές δυνάμεις του Ν.Α. Αιγαίου στους συμμάχους, έγινε στις 8 Μαΐου 1945 στη Σύμη (οικία Καμψοπούλου).Επικεφαλής των Γερμανών ήταν ο στρατηγός Wagener, ενώ των συμμάχων οΣυνταγματάρχης Auckland. Όμως η Αγγλική διοίκηση παίρνει χαρακτήρα κατοχής και οι νησιώτες βλέπουν την ένωση με την Ελλάδα να διακυβεύεται. Τότε ιδρύεται στην Κω το Εθνικό Μέτωπο Πανδωδεκανησιακής Απελευθέρωσης ( Ε.Μ.Π.Α.). Το Ε.Μ.Π.Α. διαδίδεται και στη Σύμη. Η Αγγλική διαχείριση κράτησε ως το Μάρτιο του 1947, οπότε, σε εκτέλεση των αποφάσεων της Συνθήκης Ειρήνης (Παρίσι 10-2-1947)παρέλαβε η Ελληνική Στρατιωτική Διοίκηση υπό τον αντιναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη την Αρχή. Ο νόμος 518/48 «περί προσαρτήσεως της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα», δημοσιεύεται στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως τον Ιανουάριο του 1948.

• Βάσος Λυσσαρίδης: Ομιλία Βάσου Λυσσαρίδη στα Δωδεκάνησα 17 Ιουλίου, 2005 - «Ταπεινός οδοιπόρος στα σταυροδρόμια της ιστορίας απολογούμαι στη δικαιωμένη, τη λεύτερη Δωδεκάνησο για το αδικαίωτο μήνυμα που μεταφέρω από την Κύπρο των άταφων νεκρών, την Κύπρο των αδικαίωτων ονείρων, την Κύπρο των προσφυγικών νεκροταφείων, την Κύπρο του δήθεν διάτρητου συρματοπλέγματος, την Κύπρο των ξεχασμένων αγνοούμενων και των αδούλωτων εγκλωβισμένων. Με συμμετοχή στον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, πιο ριψοκίνδυνη για τους Δωδεκανήσιους με την Ιταλική κατοχή. Με τους Γλέζους στον μητροπολιτικό χώρο να κατεβάζουν τη ναζιστική σημαία, τους Διακογιάννηδες και τους Κλαδάκηδες τη Βρετανική σημαία, και τον Σολωμό να πληρώνει με τη ζωή του στην προσπάθεια να κατεβάσει την Τουρκική κατοχική σημαία. Τούπαν Θα πεθάνεις για ένα τίποτα. Αποκρίθηκε. Καλύτερα παρά να ζεις για ένα τίποτα.»

• Ριζοσπάστης: Καθ’ οδόν στη Μνήμη - Ενα διαφορετικό οδοιπορικό θα επιχειρήσουμε σήμερα. Ενα ταξίδι στην Ιστορία, στη Μνήμη και στους Αγώνες του τόπου μας αλλά και στη ζωή του Ελευθερίου Ι. Διακογιάννη, του γενναίου ανθρώπου που έφυγε, αφού έγραψε τη δική του ιστορία, αφού έδωσε τις δικές του μάχες και κέρδισε τους αγώνες, προκαλώντας έτσι τη μνήμη μας να τον κρατήσει για πάντα μέσα της.

Απόσπασμα από το βιβλίο

Οι συσκέψεις του ΕΜΠΑ

«Στις συσκέψεις του ΕΜΠΑ έρχονταν πολλοί. Θυμάμαι και τον Μανόλη Κρητικό αλλά και ανθρώπους όλων των πολιτικών και ταξικών αποχρώσεων. Για παράδειγμα ο Μιχάλης Φορέης, που τον είδα σε μία σύσκεψη. Ενθυμούμαι και άλλους, τον ράφτη Κατσίλη, τον Λεωνίδα Τσαταλιό, τον Αργύρη Γιαλλουράκη, τα αδέλφια Σωτήρη και Πέτρο Ισαταλιό, τα παιδιά του Μπουκιού, που δολοφονήθηκαν στα Σεσκλιά.

Γυναίκα δε θυμάμαι να έχουμε στο ΕΜΠΑ. Και όταν περπατάγαμε φωνάζαμε καμιά φορά στους δρόμους "ΕΜΠΑ". Θέλαμε να δείξουμε ότι υπάρχει.

Την εποχή εκείνη, το ζούσαμε, ήταν βέβαιο. Οι Αγγλοι θέλανε το λιγότερο μία αυτονομία κάποιων νησιών. Δε θέλανε την Ενωση με την Ελλάδα. Και το ΕΜΠΑ, που όπως έμαθα αργότερα ήταν γέννημα αριστερών και κομμουνιστών και συμμετείχαν σ' αυτό οι πάντες, εκτός από φασίστες και ακροδεξιούς, ήταν γέννημα της ανάγκης και της εποχής του. Γιατί σε μία εποχή που ένας από τους Καζούληδες ονειρευόταν την αυτονομία, η οργάνωση λειτούργησε ως καταλύτης στα Δωδεκάνησα, για να συνειδητοποιήσει ο κόσμος πως δεν πρέπει να διχασθούμε, όπως έγινε στην Αθήνα με τον Δεκέμβρη του '44 και πως μοναδικός μας σκοπός ήταν "Ενωση και μόνον Ενωση".

Η συμβολή του ΕΜΠΑ είναι μεγάλη στον απελευθερωτικό αγώνα της Δωδεκανήσου, κυρίως για το ρόλο του καταλύτη που έπαιξε, αλλά και των ζυμώσεων και προβληματισμών που έβαλε στους Δωδεκανήσιους, σε μία εποχή που οι Εγγλέζοι ήθελαν να μας διαιρέσουν.

Αλλωστε, από την Αθήνα έστελναν συνεχώς ακροδεξιούς, ενώ δεν επέτρεπαν να κατέβουν στα νησιά προοδευτικά παιδιά. Τις προκηρύξεις τους τις υπέγραφαν ως "οργάνωσις Χ". Το έβαζαν και επάνω στα κείμενά τους. Μας αποκαλούσαν "Εαμοβούλγαρους". Επικεφαλής τους ήταν άνθρωποι που τα είχαν καλά με τους Αγγλους. Δεν είχαν οράματα, δεν έλεγαν τι πρέπει γίνει με τα Δωδεκάνησα, απλώς τους ενδιέφερε να έρθει ο βασιλιάς πίσω και να κυνηγήσουν εμάς. Τους διέκρινε το μίσος και ο φανατισμός...

Το ΕΜΠΑ φυσικά μέσα σε τέτοιες συνθήκες δρούσε με απόλυτη μυστικότητα. Και τις προκηρύξεις τις βγάζαμε τα βράδια. Κοιτούσαμε να έχουν κλείσει τα μαγαζιά στο Γιαλό και οι επικεφαλής των Χιτών, που μένανε στο χωριό, να μην κυκλοφορούν ώστε να μη μας δουν. Εκείνη την ώρα κολλούσαμε τις προκηρύξεις.

Θυμάμαι τις καταπληκτικές συζητήσεις στα πλαίσια του ΕΜΠΑ. Φωτισμένος ήταν ο μαθηματικός Παρασκευάς Φουντουραδάκης, που τον φυλάκισαν περισσότερο απ' όλους τους άλλους της ηγεσίας της μυστικής - στα χρόνια της βρετανικής κατοχής - οργάνωσης.

Στο ανώι του Φανούρη του Χατζηστρατή χώραγε καμιά 15αριά. Μαζευόμασταν και εκεί και συζητούσαμε. Ο Φουντουραδάκης ήταν ένας πολύ μορφωμένος Συμιακός. Η οικογένειά του ήταν ναυτικοί. Ο πατέρας του είχε ένα μοτόρι και ταξίδευε. Μας μιλούσε για το πλούσιο υπέδαφος της Ελλάδας. Μιλούσε για τον βωξίτη, έφερνε στοιχεία. "Είναι πλούσια η Ελλάδα. Εχει υπέδαφος με μέταλλα. Μην ακούτε ότι είναι φτωχή η χώρα μας", μας έλεγε. Μιλούσε πολύ ωραία. Ηταν ρήτωρ. Αυτός μας μιλούσε για το ΕΜΠΑ. Ξέραμε ότι ήταν στο ΚΚΕ, αλλά ο Παρασκευάς είχε μία ευρύτερη αντίληψη.

Αργότερα, έμαθα για την απίστευτη ταλαιπωρία του στη Μακρόνησο και στις φυλακές. Ηταν ένας σπουδαίος Συμιακός, ξεχασμένος σήμερα. Αν ήταν σε μεγάλο κόμμα, θα ήταν σίγουρα βουλευτής. Κορυφαία πολιτική προσωπικότητα της Δωδεκανήσου. Προτίμησε να υπηρετήσει τις ιδέες του. Γι' αυτό και τον εκτιμούσαμε και τον σεβόμασταν για τις επιλογές του. Το σπίτι του ήταν απέναντι από το σπίτι του Κλαδάκη, στο Γυμνάσιο, στο χωριό. Ηταν ένας αγωνιστής. Ηταν ας πούμε ο ηγέτης. Ηταν γλυκός αλλά και χείμαρρος, άμα μίλαγε. Κυρίως, όταν εξηγούσε τον ρόλο των Βρετανών και των ξένων στην Ελλάδα».

Πηγή Ριζοσπάστης