Μια διαφορετική προσέγγιση των αγανακτισμένων

Συμφωνά με το λεξικό, αγανακτισμένος είναι εκείνος που δυσανασχετεί έντονα επειδή του θίγονται τα συναισθήματα της δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας και του φιλότιμου.
Κανένα πρόβλημα ως εδώ και μαζί σας αδέλφια, και τα τρία προαναφερθέντα (δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, φιλότιμο) θιγμένα και με το παραπάνω είναι.
Αλλά πότε ακριβώς θίχτηκαν και με ποια αιτία;
Θίχτηκαν πριν από λίγο ενώ τόσο καιρό δεν, και αυτό έγινε εξ’ αιτίας του μνημονίου;
Που ακριβώς ήταν όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι τα τελευταία 30 χρόνια της Ελληνικής πραγματικότητας και γιατί αγανάκτησαν;
Επειδή τέλειωσε το δανεικό χρήμα και η πλασματική ντόλτσε βίτα;
Γιατί αν η αγανάκτησή τους προκύπτει από τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος, πώς την κάνανε γαργάρα σε τόσες άλλες περιπτώσεις;
Μήπως αυτές οι τρεις προαναφερθείσες έννοιες, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, φιλότιμο, στο μυαλό του νεοέλληνα συνδέονται μόνο με την τσέπη του;


Για κάποιον περίεργο λόγο, οι σημερινοί Αγανακτισμένοι, μου θυμίζουν την περίπτωση όσων κλαιγόντουσαν και ούρλιαζαν μετά την οικονομική τους καταστροφή την εποχή της φούσκας του Χρηματιστηρίου.

Όλοι εκείνοι που ανακάλυψαν ότι ο μηχανισμός ήταν βρώμικος μόνο όταν έχασαν εκατομμύρια, αλλά όσο τα κέρδιζαν επέλεγαν το ευγενές σπορ του στρουθοκαμηλισμού.

Πόσο δικαίωμα έχεις να αγανακτήσεις απέναντι σε ένα σύστημα, στο οποίο κάποτε εντάχθηκες υπάκουα, ακολουθώντας τους νόμους του, επειδή σε εξυπηρετούσαν;

Πόσο δικαίωμα έχεις να αισθανθείς θιγμένος από τις απολύσεις στο δημόσιο, όταν το μόνο που σε ενδιέφερε ήταν η μεσολάβηση του κοντινού σου βουλευτή ώστε να βολευτεί σε μία ήδη μπουκωμένη θέση από εργατικό δυναμικό, ο δικός σου γιος;

Και για να ξεμπερδεύουμε με τα ρητορικά ερωτήματα, ποιοι ακριβώς είναι αυτοί που συντηρούν το παιχνίδι του δικομματισμού στην Ελλάδα εδώ και τέσσερις δεκαετίες;

Μήπως η πλειοψηφία αυτών ακριβώς των αγανακτισμένων;

Γιατί συγγνώμη , αλλά δε νομίζω το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία να εκλέγονται από μόνα τους.
Οπότε, γιατί να με πείσει το υποτιθέμενο απολιτίκ της διαμαρτυρίας σου, την ώρα που είναι απολιτίκ μόνο μέσα στα πλαίσια του όχλου, αλλά μια χαρά πολιτίκ θα γίνει μόλις ξαναέρθουν εκλογές και κάποιος σου τάξει κάτι;

Εύκολη δημαγωγία, ο αγωνιστικός χαιρετισμός μιας διαμαρτυρίας εκτός κομμάτων και σημαιών (μανούλα σε αυτό πάντα ο Θεοδωράκης και οι παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων).

Με τη διαφορά του ότι, πρέπει να έχεις τα κοχόνες να επιχειρηματολογήσεις πάνω στην αντίθεση αυτής σου της επιλογής.

Θέλω να πω, είσαι δημοκράτης δεν είσαι; Οκέι.

Αφού λοιπόν δηλώνεις δημοκράτης, πώς ακριβώς μου προτείνεις να λειτουργήσει το σύστημα της δημοκρατίας είπαμε, αν όχι μέσω κομμάτων, συγκεκριμένων ιδεολογικών τοποθετήσεων και μανιφέστων;

Δια βοής;

Δια της δικτατορίας του προλεταριάτου;

Δια της βασιλείας;

Δια μέσω μιας νέας χούντας;

Πες μου και μένα να μάθω και να ξέρω που στέκομαι, αν είμαι μαζί σου ή εναντίον σου.

Γιατί, όσο και αν σου φαίνεται περίεργο, προσωπικά η αγανάκτηση δεν μου αρκεί για να με ενώσει μαζί σου.

Έχω ταυτότητα και θέλω να δω αν τα χνώτα μας ταιριάζουν.

Ανήκω σε μία τάξη, έχω μια ιδεολογία, και συγκεκριμένα οράματα.

Καμία αγανάκτηση δε θα με ενώσει μαζί σου, αν τα δικά σου θεμελιώδη πιστεύω, προσβάλλουν τα δικά μου.

Και κανένας κοινός μας αγώνας δεν θα μπορέσει να καρποφορήσει, γιατί φύσει εχθροί, εγώ κι εσύ, στην πρώτη ευκαιρία, κάποιος από τους δύο μας, όποιος προλάβει πρώτος, στον άλλο θα τη φορέσει.

Όχι δεν είναι δικό μου του  Τάσου Θεοδωρόπουλου είναι . . ........

Όμως το παρακάτω ΕΡΩΤΗΜΑ  είναι δικό μου
Κατά πόσο κάποιοι μπορούν  να βάλουν στό μαντρί όλους τους αγανακτισμένους  θεωρώντας  όλους αυτούς  πρόβατα  δημιουργώντας Κόμματα  , Μέτωπα κλπ